In een interview voor het blad ARC uit 1990 met Wim Ibo en Jeffry Bonnet, kwamen veel aspecten uit het leven naar voren. Wim bood Jeffry een Frans chanson aan die hij ooit schreef: Le chat noir...Wim was altijd onder de indruk van Jeffry's handen die een vloed van expressie weer geeft. Ibo had een realistische kijk op het leven, zelf woonde hij al jaren met zijn Amerikaanse vriend Bill samen. In het chanson "Jef" zingt Jeffry in een zelfgeschreven tekst, het meest armzalige leven van homo's die uit eenzaamheid het nachtleven beleven. Natuurlijk staat het homoleven bekend om glamour, glitter en ruige party's. Maar evenals voor Wim en voor Jeffry is dit niet het leven die ze begeren. Artistiek bezig zijn kiezen ze boven dit al. Dit leven brengt je geen geluk, het is een verloop naar het ouder worden, zonder enige inhoud. Wim en Jeffry, beiden op zoek naar vernieuwing, samen op zoek naar het innerlijke van de artiest. Op een artiestenclub in Amsterdam treffen ze elkaar weer, begroeten elkaar met wederzijds respect. Jeffry: Wim weet zoveel van het cabaret van vroeger, hij heeft zelf het voorrecht gehad Edith Piaf te mogen introduceren in haar theatervoorstellingen in Nederland in 1962/63. Hij heeft ook een geweldige kijk op je kunnen, je uitstraling als artiest. Nee, ik heb nog geen vriend, ik zal wel willen, maar ik kom weinig in die wereld en wat ik tegenkom willen alleen maar een seksueel onderhoud. Soms verlang ik naar een vriend, maar hoop vervaagt snel. Ik ben veel bezig met mijn vak en heb een druk sociaal leven, moeilijk om daar iemand in te laten passen, maar wie weet, als het echte liefde is, zal die zeker overwinnen. En ik begin niet aan een vriendschap waarvan ik al bij voorbaat weet dat die niet werkt. Dat doet me denken aan een chanson die ik zing van Brel: "Een vriend zien huilen, nee dat kan ik niet..."
